A NAVALLA DE OCKHAM
A
explicacion mais simple e suficiente é a mais
probable, pero non necesariamente a verdadeira.
E
evidente que a carencia de reluctancia (non hai que acatar o que
dín os superiores e punto) aplicado a arqueolóxia ou a arte
rupestre galega en concreto, está tan fondamente gravado nas
neuronas de moitos dos seus estudosos e/ou divulgadores que parece
mision imposible facerlles ver o evidente.
Xa
manifestei en anteriores entradas do blog as nefastas consecuencias
que para o avance no coñecemento de algunhas das figuras mais
singulares dos nosos petróglifos, serpes e laberintos, tiveron as
interpretacións fraudulentas feitas por dous dos mais importantes
estudosos neste eido: Sobrino Buhigas e sobre todo Sobrino
Lorenzo-Ruza. A sua laboura de catalogación e inventario constitue,
sen nenguha dúbida motivo mais que suficiente como para asegurarlle
un posto senlleiro na historiografía galega pola sua contribución o
mellor coñecemento de nos mesmos e do noso pasado.
Pero
parello a este recoñecemento ten que ir a crítica a algunha das
suas interpretacións. Non podemos aceptar que polo simple feito que
veña de unha autoridade teñamos que creer de foma automática os
seus postulados, o contrario, precisamente por vir de ela, temos que
ser mais rigorosos, pois o efecto multiplicador da sua autoridade,
pode, como así acontece, desviarnos do método cientifico que é o
que ningunha persona que se adique a estudiar con seriedade pode
deixar de cinguirse.
Os
seus herdeiros intelectuales non foron quen, nos caseque
sesenta anos da sua desaparición, de cuestionarse nin un ápice que
a sua interpretación da figura gravada na Pedra da Moura Encantada
( que renombrou como Pedra do Laberinto) era un laberínto canónico
de tipo cretense manipulando a sua reproducción gráfica para que
así o parecése, a pesares de ter a vista en multiples publicacións
as probas de este feito.
Si
se parte da idea preconcebida ou inducida de que o laberinto e unha
figura xeometrica abstracta, entón o seu diseño tornase complicado,
tendo que recurrir a un esquema incial a partir do cal se van
engadindo sucesivos trazos até chegar a figura final. Pero este modo
de resolvelo, non aclara as distintas variacións deste motivo
chamadas na bibliografía laberintiformes ou seudolaberintos,
anque algunhas sexan debidas a
impericia do gravador.
Non obstante, si aceptamos que a figura representada e unha serpe, entón e facilmente reproducible con un simple trozo de corda.
E chegados a este punto, é aquí onde reside a orixinalidade da
figura da serpe e a sua derivada: o laberinto. Repasando con un lápiz
o contorno das volutas que forman a serpe, trazando unha liña dende
o centro até a voluta doble e anulando o extremo que sería a cabeza
da serpe, xa temos un laberinto circular canónico.
O que sin dubida constitue un fantástico achado. O corpo de unha
serpe desdoblase pasando a representar duas no acto de acoplarse.
Modificación dixital do
gravado do Outeiro do Cribo en Armenteira feita co único proposito
de visibilizar a tese que defendo.
¿Hai
mais probas entre os petróglifos galegos de que estas
representacións laberinticas sexan representacion de ofidios?
Por
suposto que si, pero esa será outra entrada.
Moi moi atinado
ResponderEliminar