jueves, 1 de marzo de 2018

A NAVALLA DE OCKHAM



A NAVALLA DE OCKHAM

A explicacion mais simple e suficiente é a mais probable, pero non necesariamente a verdadeira.






E evidente que a carencia de reluctancia (non hai que acatar o que dín os superiores e punto) aplicado a arqueolóxia ou a arte rupestre galega en concreto, está tan fondamente gravado nas neuronas de moitos dos seus estudosos e/ou divulgadores que parece mision imposible facerlles ver o evidente.

Xa manifestei en anteriores entradas do blog as nefastas consecuencias que para o avance no coñecemento de algunhas das figuras mais singulares dos nosos petróglifos, serpes e laberintos, tiveron as interpretacións fraudulentas feitas por dous dos mais importantes estudosos neste eido: Sobrino Buhigas e sobre todo Sobrino Lorenzo-Ruza. A sua laboura de catalogación e inventario constitue, sen nenguha dúbida motivo mais que suficiente como para asegurarlle un posto senlleiro na historiografía galega pola sua contribución o mellor coñecemento de nos mesmos e do noso pasado.

Pero parello a este recoñecemento ten que ir a crítica a algunha das suas interpretacións. Non podemos aceptar que polo simple feito que veña de unha autoridade teñamos que creer de foma automática os seus postulados, o contrario, precisamente por vir de ela, temos que ser mais rigorosos, pois o efecto multiplicador da sua autoridade, pode, como así acontece, desviarnos do método cientifico que é o que ningunha persona que se adique a estudiar con seriedade pode deixar de cinguirse.

Os seus herdeiros intelectuales non foron quen, nos caseque sesenta anos da sua desaparición, de cuestionarse nin un ápice que a sua interpretación da figura gravada na Pedra da Moura Encantada ( que renombrou como Pedra do Laberinto) era un laberínto canónico de tipo cretense manipulando a sua reproducción gráfica para que así o parecése, a pesares de ter a vista en multiples publicacións as probas de este feito.

Si se parte da idea preconcebida ou inducida de que o laberinto e unha figura xeometrica abstracta, entón o seu diseño tornase complicado, tendo que recurrir a un esquema incial a partir do cal se van engadindo sucesivos trazos até chegar a figura final. Pero este modo de resolvelo, non aclara as distintas variacións deste motivo chamadas na bibliografía laberintiformes ou seudolaberintos, anque algunhas sexan debidas a impericia do gravador.





Non obstante, si aceptamos que a figura representada e unha serpe, entón e facilmente reproducible con un simple trozo de corda.









 E chegados a este punto, é aquí onde reside a orixinalidade da figura da serpe e a sua derivada: o laberinto. Repasando con un lápiz o contorno das volutas que forman a serpe, trazando unha liña dende o centro até a voluta doble e anulando o extremo que sería a cabeza da serpe, xa temos un laberinto circular canónico.






 O que sin dubida constitue un fantástico achado. O corpo de unha serpe desdoblase pasando a representar duas no acto de acoplarse.








Modificación dixital do gravado do Outeiro do Cribo en Armenteira feita co único proposito de visibilizar a tese que defendo.


¿Hai mais probas entre os petróglifos galegos de que estas representacións laberinticas sexan representacion de ofidios?

Por suposto que si, pero esa será outra entrada.